تغییرات عدسی طبیعی چشمها وایجاد کدورت در آنها را بیماری کاتارکت یا آب مروارید می گویند.عموما این تغییرات دربسیاری ازچشمها بعد از۵۰ سالگی آغاز میشود ولی تا زمانیکه منجر به کاهش کیفیت زندگی بیمارنشود،نیاز به جراحی پیدا نمیکنند.عوامل متعددی مانند سن،ژن،مواجهه طولانی با اسیبهای محیطی مثل اشعه ماوربنفش یا مادون قرمز،موادشیمیایی،دیابت،مصرف الکل و…درایجاد وافزایش کاتاراکت موثرند.
از حدود ۳۵ سال پیش که استفاده ازلنزهای داخل چشمی حین جراحی هم هنوز درکشور مطرح نشده بود تا امروزه که با پیشرفت متدها و تکنولوژی جراحی،عمل کاتاراکت بدون نیاز به بخیه وبا برشهای ۲تا۳ میلیمتری،انجام میشود ،سیر درمان این بیماری کاملا متحول شده است.
اصطلاح (آب مروارید رسیده )که هنوز هم در افواه مردم وجود دارد ماحصل حافظه تاریخی بیماران از جراحی های نسلهای گذشته است.در سالهای نه چندان دور که جراحی با برشهای وسیع ،بخیه های متعدد وبدون لنز انجام میشد نتیجه نهایی بینایی بدست اوردن دیدی کمتر از ۱دهم دید یک‌چشم سالم بوده لذا جراحان قدیمی بناچار،جراحی را بقدری به تاخیر می انداختند که دید بیمار درحد نزدیک به نابینایی کاهش یابد وپس از ان اقدام به جراحی میکردند،درنتیجه اگر بیماری با شکایت کاهش بینایی وتاری دید مراجعه میکرد ولی هنوز دیدی بیشتر از۱دهم چشم سالم داشت با این موضوع مواجه میشد که اصطلاحا (اب مرواریدشما هنوز نرسیده وبایدصبرکنید تا برسد).امروزه با پیشرفت حیرت اور روشهای جراحی ،دربسیاری موارد هدف ازجراحی بدست آوردن بینایی کامل و ۱۰دهم است تا بیمار به فعالیتهایی با دقت بالای بینایی مثل رانندگی ادامه دهد فلذا اصطلاح (آب مروارید رسیده ونرسیده)صرفا یک جایگاه تاریخی دارد.
امروزه حتی میتوان با بکارگیری لنزهای مولتی فوکال دید دور ونزدیک بیمار را تصحیح کرد بطوریکه پس ازانجام جراحی،نیازی به عینک نداشته باشد.