اختلال پیرچشمی و روش های درمان آن
چشم انسان، توانایی دیدن اجسام در فواصل مختلف را به کمک تنظیم فوکوس سیستم کانونی عدسی دارد. با افزایش سن به بالای 40 سال، با تضعیف این سیستم اتوفوکوس، افراد دچار اختلال در تطابق برای دیدن فواصل نزدیک می شوند.
درواقع باافزایش سن، عضلات تطابقی چشم ضعیف شده وبه مرور زمان عدسی نیز قابلیت انعطاف پذیری خود را از دست می دهد. این حالت را اصطلاحا، پیرچشمی می گویند.
معمولا افراد مبتلا به پیرچشمی در خواندن کتاب یا دیدن اهداف ظریف درفواصل نزدیک دچار مشکل شده و حتی ممکن است دچار سردرد شوند،به طوریکه ناچارند برای مطالعه، کتاب را از چشمان خود دورتر کنند تا بتوانند با وضوح بهتری ببینند.
اما سوالی که اکثر بیماران می پرسند این است که:
آیا می توان با روش هایی مثل لازک، PRK و فمتولیزیک، پیرچشمی را درمان کرد؟
واقعیت این است که استفاده از این روش ها برای درمان امکان پذیر است ولی نتایج ماندگار مطلوبی حاصل نمی شود. بنابراین دراغلب موارد،برای درمان پیرچشمی، استفاده از این روش ها را توصیه نمی کنیم وهنوز هم امن ترین روش پیشنهادی، همان استفاده از عینک دید نزدیک در این بیماران می باشد.
البته در بیمارانی که تمایل به استفاده از عینک ندارند یا نمره چشم بالایی دارند، کارگذاری لنزهای مولتی فوکال داخل چشمی با انجام جراحی، امکان پذیر است.
این لنزها باطراحی چندکانونی خود، به بیمار امکان دیدن اجسام در فواصل دور، حد وسط و نزدیک را می دهد وبدین ترتیب برای این بیماران هم راهکاری برای حذف و عدم نیاز به عینک وجود دارد.